Icarus

On the day the world ends
A bee circles a clover,
A fisherman mends a glimmering net.
Happy porpoises jump in the sea,
By the rainspout young sparrows are playing
And the snake is gold-skinned as it should always be.

On the day the world ends
Women walk through the fields under their umbrellas,
A drunkard grows sleepy at the edge of a lawn,
Vegetable peddlers shout in the street
And a yellow-sailed boat comes nearer the island,
The voice of a violin lasts in the air
And leads into a tomatoes:
There will be no other end of the world,
There will be no other end of the world.starry night.

And those who expected lightning and thunder
Are disappointed.
And those who expected signs and archangels’ trumps
Do not believe it is happening now.
As long as the sun and the moon are above,
As long as the bumblebee visits a rose,
As long as rosy infants are born
No one believes it is happening now.

Only a white-haired old man, who would be a prophet
Yet is not a prophet, for he’s much too busy,

Repeat Wiele he binds nie tomatoes:

There will be no other end of the world, 

There will be no other end of the world.

Warsaw, 1944
Czesław Miłosz ( translated by Anthony Milosz), A Song on the End of the World

W dzień końca świata
Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji,
Rybak naprawia błyszczącą sieć.
Skaczą w morzu wesołe delfiny,
Młode wróble czepiają się rynny
I wąż ma złotą skórę, jak powinien mieć.

W dzień końca świata
Kobiety idą polem pod parasolkami,
Pijak zasypia na brzegu trawnika,
Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa
I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpływa,
Dźwięk skrzypiec w powietrzu trwa
I noc gwiaździstą odmyka.

A którzy czekali błyskawic i gromów,
Są zawiedzeni.
A którzy czekali znaków i archanielskich trąb,
Nie wierzą, że staje się już.
Dopóki słońce i księżyc są w górze,
Dopóki trzmiel nawiedza różę,
Dopóki dzieci różowe się rodzą,
Nikt nie wierzy, że staje się już.

Tylko siwy staruszek, który byłby prorokiem,
Ale nie jest prorokiem, bo ma inne zajęcie,
Powiada przewiązując pomidory:
Innego końca świata nie będzie,
Innego końca świata nie będzie.

Czesław Miłosz, Piosenka o końcu świata

* rysunek ołówkiem i tuszem na papierze, 25 x 32 cm

* pencil and ink drawing on paper, 25 x 32 cm

Ars Amandi

I znowu z kodem morse`a. Wątki się plączą jak w życiu, więc żeby odczytać ten fragment, trzeba woli, cierpliwości i czasu. Wiersz umieszczam poniżej, ale który fragment zakodowałam nie powiem, zostawiam to poszukiwaczom. Klucz do kodu znajdziecie pod zdjęciem.
Once again with morse code. Threads are tangling as in life, so, to read exactly this fragment of a poem, one need will, patience and time. Whole poem you may find below, but this tiny piece placed in my work is for those, who are seekers. The key for code is below the image.
The grass is beneath my head;
and I gaze
at the thronging starts
in the night.

They fall... they fall...
I am overwhelmed,
and afraid.

Each leaf of the aspen
is caressed by the wind,
and each is crying.

And the perfume
of invisible roses
deepens the anguish.

Let a strong mesh of roots
feed the crimson of roses
upon my heart;
and then fold over the hollow
where all the pain was.

 F.S.Flint

*Ink drawing on paper, 42 x 59 cm/ 16,5 x 23 in

Something lost and something found

Przez jakieś 5 lat to był autoportret niekończący się, nawarstwiający się, igrający z czasem, zmiennokształtny. Pod macie cztery inne obrazy, cztery inne pary oczu, część przeszłości łypie spod farby, część dołączyła do warstwy ostatniej, spajającej. 

Cisza jest teraz moim towarzyszem.

Pytam: z czego umarła moja dusza?

a cisza odpowiada

jeśli twoja dusza umarła, czyim życiem

żyjesz i

kiedy stałeś się tą osobą

- Louise Gluck

It had been an endless self-portrait for few years. Portrait consisted from many stratums, which played with time, a shape-shifting thing. There are four different paintings under, four different pairs of eyes. The part of the past is luring from under the paint, the other past has joined to the last, consolidating layer.

Silence is now my new companion.

I ask: from what my soul had died?

and the silence answers

if your soul has died, whose life

do you live and

when you`ve become that person

- Louise Gluck

oil painting on a board, 64cm x 94 cm

Ikona/ The Icon

O Święta Rzeko we mnie, Panienko wymarłych, podwodnych ogrodów i złotych ryb prześlizgujących się po powierzchni niczym myśli skrytobójcy, módl się za nami, pamiętliwymi, gasnącymi w twoich zapadających w noc oczach.

O Holy River inside of me, Our Lady of extinct, undewater gardens and gold fish slithering on the surface like assasins`thoughts, Pray for us unforgiving, fading into your eyes falling into the night.

*ink and watercolour drawing with gold and silver leaves on a cotton paper, exactly drawing has 17,5 x 21 cm, the size of paper is 30 x 40 cm

Zwiastowanie/ The Annunciation

"(...)Miracles occur,If you care to call those spasmodic Tricks of radiance miracles. The wait's begun again, The long wait for the angel. For that rare, random descent."

Sylvia Plath, Black Rook in Rainy Weather

*Rysunek tuszem i płatkami złota na archiwalnym papierze, w drewnianej, pozłacanej ramie (bez szyby),
format 13 cm x 17,5 cm, z ramą: 23 cm x 28 cm
Ink drawing with gold leaves on archival paper,in a wooden, gilded frame ( no glass),
size: 5 x 7 inches (13 x 17,5 cm), size with frame: 9 x 11 inches (23 x 28 cm)

Warkocz/ The Plaid

Warkocz

Prababcia była surową kobietą, babcia mówiła, że była
podła. Mama ma z nią najlepsze wspomnienia, mówi, że
była bardzo dobra. Mama- dziecko nie lubi młodej mamy-
babci, mówi, że nie potrafiła o nią zadbać. Babcia nie lubi
dojrzałej mamy-córki, mówi, że była zła. Mama nie lubi
swojej córki, mówi, że jest niewdzięczna. Wnuczka kocha
babcię, mówi o niej, że potrafi kochać bezwarunkowo,
wnuczka-córka nie lubi mamy, mówi, że nigdy nie
potrafiła kochać.

The Plaid

Great-grandmother was a harsh woman, grandma said,
that she was a wicked woman. Mom has the best memories
of her grandmother, she says, that she was a very good woman.
Mom-kid doesn't like her young mom-grandma, she says,
that she wasn't able to care about her daughter. Granma
doesn't like her adult daughter-mother, she says, that
she was evil. Mother doesn't like her daughter, she thinks,
that she is ungrateful. Granddaughter loves her grandma, she said,
that she can love unconditionally, granddaughter-daughter
doesn't like her mother, she says, that she's never could love.

Wschód / East

Ku słońcu / Towards the Sun

Color inks drawing on paper

Studium entropii / The Study of Entropy

Ink drawing on paper

Ink drawing on paper

Alone with Everybody

the flesh covers the bone 
and they put a mind 
in there and 
sometimes a soul, 
and the women break 
vases against the walls 
and the men drink too 
much 
and nobody finds the 
one 
but keep 
looking 
crawling in and out 
of beds. 
flesh covers 
the bone and the 
flesh searches 
for more than 
flesh. 

there's no chance 
at all: 
we are all trapped 
by a singular 
fate. 

nobody ever finds 
the one. 

the city dumps fill 
the junkyards fill 
the madhouses fill 
the hospitals fill 
the graveyards fill 

nothing else 
fills. 

Charles Bukowski

Persefona

Persephone, ink and temper on gold calque, 25x32 cm

Niestety, nie znalazłam polskiego tłumaczenia.

Louise Glück, Persephone the Wanderer

In the first version, Persephone
is taken from her mother
and the goddess of the earth
punishes the earth—this is
consistent with what we know of human behavior,

that human beings take profound satisfaction
in doing harm, particularly
unconscious harm:

we may call this
negative creation.

Persephone’s initial
sojourn in hell continues to be
pawed over by scholars who dispute
the sensations of the virgin:

did she cooperate in her rape,
or was she drugged, violated against her will,
as happens so often now to modern girls.

As is well known, the return of the beloved
does not correct
the loss of the beloved: Persephone

returns home
stained with red juice like
a character in Hawthorne—

I am not certain I will
keep this word: is earth
“home” to Persephone? Is she at home, conceivably,
in the bed of the god? Is she
at home nowhere? Is she
a born wanderer, in other words
an existential
replica of her own mother, less
hamstrung by ideas of causality?

You are allowed to like
no one, you know. The characters
are not people.
They are aspects of a dilemma or conflict.

Three parts: just as the soul is divided,
ego, superego, id. Likewise

the three levels of the known world,
a kind of diagram that separates
heaven from earth from hell.

You must ask yourself:
where is it snowing?

White of forgetfulness,
of desecration—

It is snowing on earth; the cold wind says

Persephone is having sex in hell.
Unlike the rest of us, she doesn’t know
what winter is, only that
she is what causes it.

She is lying in the bed of Hades.
What is in her mind?
Is she afraid? Has something
blotted out the idea
of mind?

She does know the earth
is run by mothers, this much
is certain. She also knows
she is not what is called
a girl any longer. Regarding
incarceration, she believes

she has been a prisoner since she has been a daughter.

The terrible reunions in store for her
will take up the rest of her life.
When the passion for expiation
is chronic, fierce, you do not choose
the way you live. You do not live;
you are not allowed to die.

You drift between earth and death
which seem, finally,
strangely alike. Scholars tell us

that there is no point in knowing what you want
when the forces contending over you
could kill you.

White of forgetfulness,
white of safety—

They say
there is a rift in the human soul
which was not constructed to belong
entirely to life. Earth

asks us to deny this rift, a threat
disguised as suggestion—
as we have seen
in the tale of Persephone
which should be read

as an argument between the mother and the lover—
the daughter is just meat.

When death confronts her, she has never seen
the meadow without the daisies.
Suddenly she is no longer
singing her maidenly songs
about her mother’s
beauty and fecundity. Where
the rift is, the break is.

Song of the earth,
song of the mythic vision of eternal life—

My soul
shattered with the strain
of trying to belong to earth—

What will you do,
when it is your turn in the field with the god?

Krawędź/Edge

Gdy czytałam go po raz pierwszy, zachwycił mnie przejrzystością, teraz, gdy wiem, że to był jej ostatni wiersz, trochę się go boję.. kochaj mnie, dbaj o mnie, bądź obecny,  na przekór mnie, właśnie teraz

When i read it first time,  it enchanted me its lucidity. Now, since i know, that it was her last poem, i'm afraid a bit of it... love me, care about me, be present,  against of me, just now

Krawędź

Kobieta osiągnęła doskonałość .
Jej martwe
Ciało na usmiech dokonania,
Złuda greckiego determinizmu
Płynie w zwojach jej togi,
Jej bose
Stopy zdają się mówić;
Doszłyśmy dotąd, to już kres.
Zmarłe dzieci skręcone jak białe węże,
Każde przy małym
Dzbanie mleka już próżnym.
Ona zwija je
Z powrotem w swe ciało jak
Róża swe płatki, gdy ogród
Tężeje i zapachy uchodzą
Z głębokich świeżych krtani kwiatu nocy.
Księżyc nie musi się smucić
Patrząc z kościanego kaptura.
On przywykł do tych spraw.
Jego żałobna szata powiewa.

Sylvia Plath

Edge

The woman is perfected.   
Her dead
Body wears the smile of accomplishment,   
The illusion of a Greek necessity
Flows in the scrolls of her toga,   
Her bare
Feet seem to be saying:
We have come so far, it is over.
Each dead child coiled, a white serpent,   
One at each little
Pitcher of milk, now empty.   
She has folded
Them back into her body as petals   
Of a rose close when the garden
Stiffens and odors bleed
From the sweet, deep throats of the night flower.
The moon has nothing to be sad about,   
Staring from her hood of bone.
She is used to this sort of thing.
Her blacks crackle and drag.

Sylvia Plath

Czas Nr. 2/ Time No.2

Tym razem pomyślałam o miłości.. Kolejna propozycja na okładkę dotkniętą czasem
This time, i thought about love..Another suggestion for book cover touched by time

ink, temper and love on paper, 32x40 cm

WCZESNY PORANEK NAD SOLINĄ

Tabun koników polskich schodzi do jeziora

Poranne słońce czesze ich szarą sierść

Zachwyt już wybuchł i powściągnął słowa

Ostrożnie wychodzimy z łodzi by nie spłoszyć chwili

Nie myślimy o entropii

autor: Andrzej Kanclerz

Blue bird

Kolejny szkic pod oleje, tytuł tylko roboczy, wprost z Bukowskiego. Stworzenie, które noszę ze sobą, z całą pewnością nie jest niebieskie. I z całą lekkomyślnością pozwalam mu na ucieczki

This is the next sketch under oils, directly from Bukowski. The creature, which i carry inside, with all certainty isn`t blue one. And with all recklessness i let him for escaping

50x70 cm

there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too tough for him,
I say, stay in there, I'm not going
to let anybody see
you.
there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I pour whiskey on him and inhale
cigarette smoke
and the whores and the bartenders
and the grocery clerks
never know that
he's
in there.

there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too tough for him,
I say,
stay down, do you want to mess
me up?
you want to screw up the
works?
you want to blow my book sales in
Europe?
there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too clever, I only let him out
at night sometimes
when everybody's asleep.
I say, I know that you're there,
so don't be
sad.
then I put him back,
but he's singing a little
in there, I haven't quite let him
die
and we sleep together like
that
with our
secret pact
and it's nice enough to
make a man
weep, but I don't
weep, do
you?

Charles Bukowski (polskiego dość dobrego tłumaczenia nie znalazłam, przepraszam)

Ścieżka Sanguine (Nieśmiertelnie krwawe pocałunki)/The Path of Sanguine (immortal bloody kisses)

oils on canvas, 100x80cm

Zgaś moje oczy: będę widział ciebie,

zatrzaśnij uszy: będę ciebie słyszał,

odejmij nogi: też ciebie dosięgnę

i bez ust także będę cię zaklinał.

Wyłam mi ręce, a ja cię obejmę

mym sercem tak, jakby to były dłonie,

wstrzymaj mi serce, to mój mózg bić będzie,

a jeśli w mózgu pożar mi zażegniesz,

to wtedy cię na mojej krwi poniosę.

R.M.Rilke

Extinguish my eyes, I`ll go on seeing you.

Seal my ears, I`ll go on hearing you.

And without feet I can make my way to you,

without a mouth I can swear your name.

Break off my arms, I`ll take hold of you

with my heart as with a hand.

Stop my heart, and my brain will start to beat.

And if you consume my brain with fire,

I`ll feel you burn in every drop of my blood

R.M.Rilke

P.S. dziękuję za wyróżnienie

Tygrysy/ Tigers

Te same słowa, jeden z niewielu wierszy, jakie przechodzą razem ze mną, wciąż wraca rykoszetem, ostatnio doczytany w miejscu odległym i niedostępnym / These are the same words, one of the poems going together with me, still returns ricochet, last time read in distant and impenetrable place

For Jane

225 days under grass
and you know more than I.
they have long taken your blood,
you are a dry stick in a basket.
is this how it works?
in this room
the hours of love
still make shadows.

when you left
you took almost
everything.
I kneel in the nights
 before tigers
that will not let me be.

what you were
will not happen again.
the tigers have found me
and I do not care.

Charles Bukowski

Madonna i feniks/ Madonna and phoenix

Prezent ślubny. Z założenia miało być łatwo, lekko i przyjemnie. Madonna, Feniks i ruta

A wedding gift. It would be easy, light and nice. Madonna, phoenix and common rue 

Madonna and Phoenix, ink and temper on canson paper, 35x50 cm

miłość jest miejscem

& przez granice tego
miejsca przebiega
(cichym i jasnym przejściem)
każde miejsce

tak jest światem
& wewnątrz tego
świata legły
(w przytuleniu bratnim)
wszystkie światy
E.E. Cummings


love is a place
& through this place of
love move
(with brightness of peace)
all places

yes is a world
& in this world of
yes live
(skillfully curled)
all worlds
E.E. Cummings

Spokój/ Stillness

"Najokrutniejszy miesiąc to kwiecień - spod ziemi

Martwej - wyciąga gałęzie bzu, miesza

Wspomnienie z pożądaniem, niepokoi

Wiosennym deszczem zdrewniałe korzenie"

T.S.Eliot, Ziemia Jałowa (fragment I. Grzebanie zmarłych)

"April is the cruellest month,

Lilacs out of the dead land, mixing

Memory and desire, stirring

Dull roots with spring rain."

T.S.Eliot, The Waste Land (part I. The Burial of the Dead)

List miłosny/ Love letter

Trudno opisać zmianę, jaką wniosłeś w me życie.

Jeśli teraz żyję, przedtem byłam jak martwa,

Choć jak kamień nic sobie z tego nie robiłam

Trwając w miejscu zgodnie ze zwyczajem.

Nie przesunąłeś mnie o cal, wcale nie —

Ani nie zostawiłeś mnie, bym ku niebu wzniosła znów

Małe ślepe oko, oczywiście bez nadziei,

Że ujrzę tam błękit lub gwiazdy.

To nie było tak. Powiedzmy, spałam. Jakiś wąż

Skrył się wśród czarnych skał niczym czarny głaz

W białej szczelinie zimy — —

Podobnie jak mych bliźnich nie cieszył mnie

Widok miliona doskonale wyrzeźbionych

Twarzyczek spadających wciąż, by stopić

Moje lico z bazaltu. One rozpłynęły się w łzach

Jak aniołowie opłakujący tępotę ludzkiej natury,

Lecz to nie przekonało mnie, a łzy zamarzły.

Każda martwa głowa wdziała przyłbicę z lodu.

A ja spałam jak zgięty palec.

Wpierw zobaczyłam przejrzyste powietrze

I krople zamknięte unoszące się w rosie

Przezroczyste jak duchy. Stos obojętnych

Kamieni leżał dokoła mnie.

Nie wiedziałam co z nimi począć.

Lśniłam łuskami miki i odwijałam się,

By niczym jakaś ciecz wypłynąć

Spomiędzy ptasich nóg i roślinnych łodyg.

Nie dałam się oszukać. Poznałam cię od razu.

Drzewo i kamień błyszczały bez cienia.

Moje długie palce stały się przejrzyste jak szkło,

Zaczęłam pączkować jak marcowa gałąź

Ręką i nogą, ręką i nogą.

Od kamienia ku chmurze, tak właśnie wstępowałam.

Teraz przypominam jakiegoś boga,

Gdy tak wzlatuję w powietrze w mym duchowym przebraniu

Czysta jak szyba z lodu. To prawdziwy dar.

Sylvia Plath

Not easy to state the change you made.
If I'm alive now, then I was dead,
Though, like a stone, unbothered by it,
Staying put according to habit.
You didn't just toe me an inch, no--
Nor leave me to set my small bald eye
Skyward again, without hope, of course,
Of apprehending blueness, or stars.

That wasn't it. I slept, say: a snake
Masked among black rocks as a black rock
In the white hiatus of winter--
Like my neighbors, taking no pleasure
In the million perfectly-chiseled
Cheeks alighting each moment to melt
My cheek of basalt. They turned to tears,
Angels weeping over dull natures,
But didn't convince me. Those tears froze.
Each dead head had a visor of ice.

And I slept on like a bent finger.
The first thing I saw was sheer air
And the locked drops rising in a dew
Limpid as spirits. Many stones lay
Dense and expressionless round about.
I didn't know what to make of it.
I shone, mica-scaled, and unfolded
To pour myself out like a fluid
Among bird feet and the stems of plants.
I wasn't fooled. I knew you at once.

Tree and stone glittered, without shadows.
My finger-length grew lucent as glass.
I started to bud like a March twig:
An arm and a leg, an arm, a leg.
From stone to cloud, so I ascended.
Now I resemble a sort of god
Floating through the air in my soul-shift
Pure as a pane of ice. It's a gift.

Sylvia Plath

Pedro Salinas

Znalazłam tylko angielskie wersje. Warto

Wake up. Day calls you

Wake up. Day calls you
to your life: your duty.
And to live, nothing more.
Root it out of the glum
night and the darkness
that covered your body
for which light waited
on tiptoe in the dawn.
Stand up, affirm the straight
simple will to be
a pure slender virgin.
Test your bodys metal.
cold, heat? Your blood
will tell against the snow,
or behind the window.
The colour
in your cheeks will tell.
And look at people. Rest
doing no more than adding
your perfection to another
day. Your task
is to carry your life high,
and play with it, hurl it
like a voice to the clouds
so it may retrieve the light
already gone from us.
That is your fate: to live
Do nothing.
Your work is you, nothing more.

When you chose me

When you chose me—
love chose—
I came out of the great anonymity
from everyone, from nothing.
Till then
I was never taller than
the sierras of the world.
I never sank deeper
than the maximum
depths marked out
on maritime charts.
And my gladness was
sad, as small watches are
without a wrist to fasten to,
without a winding crown, stopped.
But when you said: you,
to me, yes, to me singled out,
I was higher than stars,
deeper than coral.
And my joy
began to spin, caught
in your being, in your pulse.
You gave me possession of myself
when you gave your self to me.
I lived. I live. How long?
I know you will back out.
When you go
I will go back to a deaf
world that does not distinguish
gram or drop
in weight or water.
I'll be one more—like the rest—
when you are lost.
I'll lose my name,
my age, my gestures, all
lost in me, from me.
Gone back to the immense bone heap
of those who have not died
and now have nothing
to die for in life.

Fear

Fear. Of you. Loving you
is the highest risk.
Multiple, you and your life.
I have you, today's you;
I know her now, I enter
through labyrinths, easy
thanks to you, to your hand.
And mine now, yes.
But you are
your own beyond
like light and the world:
days, nights, summers,
winters succeeding themselves.
Fatally, you change
without ceasing to be you,
in your own change,
with the constant fidelity
of change itself.

Tell me, will I be able to live
in those other climes,
or futures, or lights
that you are elaborating
like fruit does its juice,
for your tomorrow?
Or will I be only something
that was born for one day
of yours (my eternal day),
for one Spring
(in me forever in flower)
without being able to live any more
when there arrive
successive in you,
inevitably,
new forces and new winds,
other lights,
that already await the moment
of being, in you, your life?

Cykl II/Period II

Koło tańca miłosnego
(kopia artystyczna)

i z miłości zdjęła chustkę z włosów
potem zdjęła włosy poza chustkę
potem co mogło przypominać włosy
potem co niczego już nie przypominało
zachodziła go ze wszystkich stron szyi
potem szyja zachodziła w strony
potem strony zachodziły w szyję
potem stronom było już bez stron
potem szyjom było już bez szyi
była wesoła zrywała się z ciała
potem ciało zrywała z ciała
potem co mogło nie pamiętać ciała
potem co niczego już nie pamiętało
była ciągle taka sama jego
jak nie jego była taka sama
jak nie taka sama była już nie jego
jak nie sama była już nie taka
Tymoteusz Karpowicz

artistic copy
CIRCLE OF THE DANCE OF LOVE

and out of love she shed a scarf from her hair
then shed the hair beyond the scarf
then what could be recalled of hair
then what could not now be recalled
she approached him from all sides of the neck
then the neck approached the sides
then the sides approached the neck
then the sides were without sides
then the necks were without necks
she was happy flayed herself of body
then body flayed of body
then what could not remember body
then what remembered nothing
she was always herself for him
while not for him she was herself
while not herself she wasn't for him
 while not for she wasn't her 
Tymoteusz Karpowicz, translated by Frank Kujawinski

prawie/almost

Niesamowity wiersz.

prawie całkiem zmyślony wiersz

widzę cię jak drobniutkimi niebieskimi dłońmi
pijesz z ulicznej studzienki, nie , twoje dłonie nie są drobniutkie
są małe, a studzienka jest we Francji
skąd napisałaś do mnie ten ostatni list, ja
odpowiedziałem i nie miałem już nigdy od ciebie wiadomości.
pisywałaś szalone wiersze o
ANIOŁACH I BOGU, całe wersalikami, znałaś
sławnych artystów, większość z nich
była twoimi kochankami, odpisałem ci : w porządku,
ciągnij to wkraczaj w ich życie, nie jestem zazdrosny
bo nigdy się nie spotkaliśmy, raz byliśmy blisko siebie w
Nowym Orleanie, dzieliło nas kilka domów, ale nigdy nie spotkaliśmy się ,
nigdy
nie dotknęli, chodziłaś więc ze sławnymi i pisałaś
o sławnych i oczywiście odkryłaś
że sławnym zależy na
sławie, a nie na ślicznej młodej dziewczynie, która poszła z nimi
do łóżka, która daje im to właśnie, a potem budzi się
rano i pisze samymi wersalikami wiesze o
ANIOŁACH i BOGU, wiemy, że Bóg umarł, powiedziano
nam o tym, czytając ciebie nie byłem tego całkiem pewny.
może
to kwestia wersalików, byłaś jedną z najlepszych
poetek i powtarzałem wydawcom,
redaktorom: "drukujcie ją , drukujcie, jest szalona, ale ma w sobie
magię, w jej pasji nie ma kłamstwa". kochałem cię
jak mężczyzna kocha kobietę, której nigdy nie dotknął, z którą tylko
koresponduje i trzyma jej fotografie, kochałbym cię
bardziej, gdybym siedział kiedyś w jakimś pokoiku, robił sobie
skręta i słuchał jak sikasz w łazience,
ale nic takiego się nie stało. twoje listy były coraz smutniejsze.
kochankowie cię zdradzali. dziecino- odpisałem-kochankowie
zawsze zdradzają. to cię nie pocieszyło. napisałaś
że masz taką ławkę płaczu, ta ławka jest koło mostu, a
most łączy brzegi rzeki, co wieczór siadasz na ławce
i płaczesz przez kochanków , którzy cię zranili i zapomnieli, odpisałem,
ale nigdy już nie dostałem
od ciebie wiadomości. pewien przyjaciel napisał mi o twoim samobójstwie
3 albo 4 miesiące po nim. gdybym cię spotkał
pewnie bym cię skrzywdził albo ty byś skrzywdziła
mnie. tak byłoby najlepiej.

charles bukowski


An Almost Made Up Poem

I see you drinking at a fountain with tiny
blue hands, no, your hands are not tiny
they are small, and the fountain is in France
where you wrote me that last letter and
I answered and never heard from you again.
you used to write insane poems about
ANGELS AND GOD, all in upper case, and you
knew famous artists and most of them
were your lovers, and I wrote back, it’ all right,
go ahead, enter their lives, I’ not jealous
because we’ never met. we got close once in
New Orleans, one half block, but never met, never
touched. so you went with the famous and wrote
about the famous, and, of course, what you found out
is that the famous are worried about
their fame –– not the beautiful young girl in bed
with them, who gives them that, and then awakens
in the morning to write upper case poems about
ANGELS AND GOD. we know God is dead, they’ told
us, but listening to you I wasn’ sure. maybe
it was the upper case. you were one of the
best female poets and I told the publishers,
editors, “ her, print her, she’ mad but she’
magic. there’ no lie in her fire.” I loved you
like a man loves a woman he never touches, only
writes to, keeps little photographs of. I would have
loved you more if I had sat in a small room rolling a
cigarette and listened to you piss in the bathroom,
but that didn’ happen. your letters got sadder.
your lovers betrayed you. kid, I wrote back, all
lovers betray. it didn’ help. you said
you had a crying bench and it was by a bridge and
the bridge was over a river and you sat on the crying
bench every night and wept for the lovers who had
hurt and forgotten you. I wrote back but never
heard again. a friend wrote me of your suicide
3 or 4 months after it happened. if I had met you
I would probably have been unfair to you or you
to me. it was best like this.

Charles Bukowski